<Pamiętaj, 40mln Polaków czeka na Twoje miejsce, ale na Twoje miejsce zawsze można znaleźć też 100 Szwajcarów, więc głowa nisko i koń w zaprzęgu rusza na „Wijo!” oczywiście przy srogim użyciu bata, a małe dzieci jeżdżą do szkoły na kucykach>.  

Rada bardzo szczera i już na poważnie – nie pozwalajcie sobie na traktowanie jako gorszych, czy drugiej kategorii. Bardzo często jesteśmy bardziej profesjonalni niż Szwajcarzy. 

Jeśli chodzi o mnie: jestem mentalnym nomadem. Tam gdzie koń i siodło, tam ja. Niestety mentalnym, bo w obecnej sytuacji nie mam możliwości stać się rzeczywistym nomadem, co jest moim wielkim marzeniem. 

Jestem facetem po 40 z doświadczeniami życiowymi i otwartym umysłem.

/magick

Jak i dlaczego trafiliście do Szwajcarii? 

Przez portal internetowy yardandgroom.com, Szwajcaria.. przypadkowo.. Wcześniej miałam też epizod w USA.

Do wyjazdu do Szwajcarii namówił mnie znajomy z branży jeździeckiej. Wysłałam swoje CV do agencji pracy, która pośredniczy w zatrudnianiu Polaków w Szwajcarii. Jestem tu 3 i pół roku. Łącznie 2 lata pracowałam w stajni sportowo-hodowlanej w kantonie Bern. Teraz niestety pracuję w innej branży, ponieważ bardzo trudno jest pracować z końmi będąc jednocześnie mamą 😉  Nie miałam wcześniejszego doświadczenia za granicą. 

W Szwajcarii jestem od maja, przyjechałam do męża, który pracuje w stajni od listopada 2019. 
Przyjechaliśmy tutaj z zamiarem pozostania na stałe. Mieszkamy w kantonie AG. Moja siostra z partnerem i córką mieszka w Szwajcarii już kilka lat. Przyjeżdżając na wakacje do nich zakochałam się w tym kraju.

Trafiłam do Szwajcarii dzięki mojemu mężowi, który szukał dla mnie pracy, a znalazł najpierw dla siebie :) Przyjechałam na święta i zostałam :) Nie było tutaj żadnej dodatkowej ingerencji, zwykłe ogłoszenie w internecie. Pracowałam tam prawie 4 lata. Od niedawna nie mieszkam już w Szwajcarii, ale nadal rozwijam się w branży. Z zagranicznych doświadczeń mam porównanie z Hiszpanią, gdzie pracowałam wcześniej, ale z innymi zwierzętami.

Do Szwajcarii trafiłem najpierw do pracy na winnicę, tam zacząłem uczyć się języka francuskiego, a potem rozglądałem się za pracą, która będzie spełniać moje wymogi. W ten sposób ja szukałem pracy, a moja szefowa szukała ambitnego pracownika i jestem. W obecnej stajni pracuję już ponad 5 lat. Pracowałem też w większości krajów Europy.

/Kamila z mężem i dzieckiem

Poszukiwanie pracy, wymagany profil i kompetencje 

Nie miałam absolutnie żadnego problemu w znalezieniu pracy. Nie sprawdzali żadnych referencji, dostałam bilet lotniczy i przyleciałam na "rozmowę kwalifikacyjną", wsadzili mnie na konia i pojechaliśmy w teren... Szukali kogoś odważnego, z lekką ręką i bez ambicji sportowych. Wcześniej, w Polsce, miałam pracę biurową, jeździłam konno hobbystycznie, ale nie pracowałam przy nich.

Nie miałam problemu ze znalezieniem pracy. Właściwie miałam w tej kwestii chyba szczęście, bo po pierwszym nieudanym miesiącu pracy w jednej stajni, gdy wróciłam już do Polski, to kolejna praca znalazła mnie. Przed przyjazdem do Szwajcarii pracowałam w różnych branżach niezwiązanych z jeździectwem. Ale cały czas aktywnie jeździłam konno. Oprócz doświadczenia zdobytego w ramach technikum hodowli koni, przez 6 lat jeździłam również rekreacyjnie w kilku stajniach, a od 5 lat mam własnego konia. Właściwie jak przyjechałam tu, to nie liczyło się jakie mam doświadczenie i kwalifikacje, czy referencje, a to, co faktycznie potrafię i na jakim poziomie jeżdżę konno i opiekuję się nimi.  

Zastąpiłam męża w stajni, ponieważ on uległ wypadkowi i jest na zwolnieniu. On z kolei dostał tę pracę z ogłoszenia na fb na grupie Polacy w Szwajcarii. 
Wcześniej kontakt z końmi miałam jako nastolatka (jeździłam konno).
Dla naszych pracodawców było ważne to, czy nie boimy się koni, czy mieliśmy wcześniej kontakt z tymi zwierzętami. Jesteśmy cenionymi pracownikami za pracowitość, uczciwość oraz duże serca dla zwierząt.

Nie miałam absolutnie żadnego problemu w znalezieniu pracy tutaj. Ponadto, jeśli się ma dobre rekomendacje, to wręcz można przebierać. 
Mniej się liczyły papiery czy osiągnięcia, a bardziej elastyczność, zaangażowanie, praca pod olbrzymią presją wymagającego szefa oraz praktyczne umiejętności. Na początku pracy w Szwajcarii testowali mnie, bo gadać każdy może. Praktyka często pokazuje co innego, więc moja praca sama się wybroniła. W obecnej pracy poza Szwajcarią musiałam mieć referencje. 
Nie ukrywam jednak, że miałam już doświadczenie z końmi, a także miałam olbrzymią przerwę w samej jeździe konnej, i powrót był bolesny, bo nie jest to jak jazda na rowerze. Za to przed wyjazdem za granicę miałam swój mały biznes. 

Zawsze chce się więcej zarabiać. Umowa na stałe z wszystkimi świadczeniami. Mieszkanie może pomóc znaleźć pracodawca, albo samemu. Mieszkam poza obiektem z wyboru, wynagrodzenie ponadprzeciętne.

Wymagania w pracy, konkurencyjność i szacunek

Pracuję z innymi Polakami, nie konkurujemy ze sobą. Każdy szanuje wymogi szefa i robimy wszystko jak należy, każdy wie co ma robić i szef wie, że może zostawić stajnię na naszej głowie. 

Wymaga się ode mnie przede wszystkim zaangażowania, empatii i umiejętności poprawnego obchodzenia się z końmi, ponieważ jest to praca z żywymi stworzeniami i nigdy nie wiadomo co się wydarzy. Zdarzają się również wypadki i sytuacje, gdy trzeba poświęcić swój czas wolny dla dobra koni. Nie wymagano ode mnie robienia dodatkowych uprawnień czy dyplomów.

Pracodawca ma do nas duże zaufanie - często pracujemy bez kontroli szefa nad sobą. W naszej stajni pracują sami Polacy. Osoby trzymające konie w pensjonacie, w którym pracujemy są bardzo miłe, jednak oczekują bdb opieki nad ich zwierzętami. Traktują zwierzęta niemal jak swoje dzieci. *

Odpowiem jednym słowem. WSZYSTKIEGO. Trzeba było robić wszystko, co wiąże się z pracą w stajni i jej obejściu. Niestety, szef z tych wiecznie niezadowolonych i podkręcających śrubę, a to nie sprzyjało poczuciu własnej wartości. Dlatego zmieniłam pracę:) Nie było za to nigdy presji, żeby robić jakieś szwajcarskie papiery.

Wymagało się bardzo dużo. W momencie pokazania, że się umie pewne rzeczy, wymagało się tego zawsze i zawsze podnoszono poprzeczkę. Bardzo często nie szło to jednak w parze z szacunkiem do mnie, jako pracownika, ale i jako osoby. Wielokrotnie byłem „ustawiany” w gorszej pozycji ze względu na moją narodowość. W Szwajcarii nie liczą się inne uprawienia niż szwajcarskie, nawet dla mistrza świata ;) Mimo wielokrotnie wyrażanej chęci zrobienia kursów, czy uprawnień, zawsze byłem odsyłany z kwitkiem przez szefostwo. **

Nie ma rzeczy niemożliwych, są tylko trudne do zrobienia. Zero konkurencji, szacunek to podstawa.

Jeżeli chodzi o umiejętności jeździeckie, to absolutnie z niczego. Ale nauczyłam się tutaj do perfekcji “sztuki” pielęgnacji konia i stajni.

Ukończenie Technikum Hodowli Koni jest jednym z moich osiągnięć, z których jestem dumna. Dało mi to dobry start i wiedzę potrzebną do tego, co chcę w życiu robić.

Największe osiągnięcia w branży, to konie, z którymi pracowałam i to jak się zmieniały na plus. Jestem dumna z tego, że zarówno one jak i ja zrobiliśmy wielką pracę nad sobą. W sumie jestem z koni najbardziej dumna, ale też nie mogę nie wspomnieć o moich studentach, którzy pięknie się rozwinęli w jeździectwie i nadal się rozwijają pod innymi skrzydłami.

Moim największym sukcesem jest ujeżdżenie konia o imieniu Dragon. Nikt inny nie był w stanie ruszyć go z miejsca. Mnie udało się nawiązać z nim więź i zaufanie do tego stopnia, że mogliśmy jechać w samotny teren. Z tych osobistych, to pochwała z ust Weroniki Kwiatek w czasie wspólnego treningu powożenia.

Noo, to jest akurat długi bardzo temat i wymaga dłuższej rozmowy.

Kto z reguły pracuje w Waszym zawodzie?

Pracuję z dwoma innymi Polakami i jedną Angielką. Po drugiej stronie jest stajnia sportowa (prowadzi ją zięć mojego szefa) i tam jest zawsze międzynarodowo. Irlandia, Szkocja, Estonia, Finlandia, Szwecja, USA,.. tam jest kalejdoskop :) 

Z reguły osoby pracujące w branży, które ja poznałam, są obcokrajowcami. Znam również kilku Polaków pracujących przy koniach. 

W naszej stajni pracują sami Polacy.

Tak, są to głównie obcokrajowcy. Polacy, Portugalczycy, Czesi, Słowacy, Anglicy, Francuzi. 

W czasie swojej pracy spotkałem zarówno Szwajcarów, jak i obcokrajowców. Myślę jednak, że w większości niższych stanowisk (stajenni, luzacy, groomowie itp.), zatrudniani są obcokrajowcy, ponieważ są tańsi (głównie są to obok Polaków – Czesi, Słowacy, Portugalczycy oraz ludzie z krajów bałkańskich. Na wyższych stanowiskach takich jak np. berajtrzy preferuje się Szwajcarów, ze względu na język oraz uprawienia. 

Ja mam styczność tylko z Polakami. Całe szczęście jest nas tutaj dużo, mamy fajną paczkę znajomych. Znam dużo ludzi pracujących przy koniach. 

Znam innych Polaków pracujących przy koniach, jest ich kilku ☺️ mam również dużo znajomych Polaków, trzymamy się razem i pomagamy sobie.

W miasteczku, gdzie mieszkamy, mamy trzech znajomych Polaków, jednak nauczeni doświadczeniem, wolimy „trzymać się” ze Szwajcarami:)  

Co mnie zaskoczyło? Stosunek samych Polaków za granicą do siebie - nóż w plecy, żadnej życzliwości. Dlatego staram się nie pracować z Polakami i mieć z nimi jak najmniejszy kontakt. Bo nic dobrego z tego nie wynika.

Tak, znam innych Polaków. Kontakty były czysto zawodowe i na tym się kończyły. Niestety, cały czas, dość często, rodacy pracujący z końmi mają problem z nadużywaniem alkoholu i innych używek. A może po prostu ja miałem taką ekipę...

Znam Polaków pracujących przy koniach i innych, pracujących w wielu branżach. Kontakty bardzo sporadyczne z oczywistych względów. Zasymilowałem się z miejscowymi.

Co myślicie o środowisku jeździeckim w Szwajcarii? Jakie ono jest? 

Ja mam dobre doświadczenia, nigdy na zawodach nie spotkałam się z nikim nieuprzejmym. W Polsce oczywiście było więcej luzu i zabawy... Ale Szwajcarzy już tacy są... 

Wydaje mi się, że środowisko jeździeckie w Szwajcarii, to ludzie z ogromną pasją do koni i bardzo zaangażowani w opiekę nad nimi. Pensjonariusze, którzy trzymali u nas swoje konie, byli u nich codziennie, nawet po kilka razy. W  Polsce nie spotkałam się jeszcze z tym, żeby ktoś aż tak bardzo interesował się szczegółami z przebiegu dnia swojego konia 😁 Natomiast jeśli chodzi o pracowników, to ludzie bardzo pracowici, nie bojący się pracy ciężkiej, często brudnej, w różnych warunkach atmosferycznych. Są to ludzie, którzy są gotowi na pracę 365 dni w roku, często rezygnując na przykład ze świąt spędzonych w rodzinnym gronie.

Tak jak już wspominałam - konie są traktowane niemal jak dzieci, a pensjonariusze wyjątkowo mili.  

Hermetyczne, wszyscy się znają. Uważają się za lepszych od reszty świata.

Przeświadczone o własnej wyższości i lepszości. Zwłaszcza w odniesieniu do nas, ludzi „ze wschodu”. Bardzo często odbierani jesteśmy jako osoby nieprofesjonalne i „od pługa oderwane”.

Nie będę kłamać... najbardziej tutaj podobają mi się pieniądze.️.. I góry... Mentalność Szwajcarów mi się nie podoba, ale są miłym narodem. Wcześniej pracowałam i mieszkałam w USA i mentalność Amerykanów bardziej mi odpowiadała. Ich luz i otwartość (no i język).

Nie mam wcześniejszego doświadczenia za granicą. Szwajcaria była pierwsza i tak już zostało. Podoba mi się tu, jest pięknie 😅

Szwajcaria jest dla nas bardzo atrakcyjna pod każdym względem - chcemy tutaj się osiedlić na stałe. 

W Szwajcarii pracowałem niemal pięć lat. Był to mój pierwszy kontakt z pracą zagranicą. Jechałem tam zupełnie w ciemno, nie znając nikogo, nie mając nikogo znajomego w pobliżu i bez znajomości języka. Zaskoczyło mnie podejście urzędów i urzędników do petenta, często wychodząc krok na przód w stosunku do mnie.

Pracowałem w większości krajów Europy, to jest temat bardzo długi.